می ترسیدم از همان اولین باری که غرق خون پیدایش کرده بودم و چشمم به سیاهی یخیه چشمانش افتاده بود ترسیده بودم .
چیزی درونم یخ زده بود .
_:کاش هیچ وقت پیدات نکرده بود . کاش اون روز لعنتی هیچ وقت نجاتت نداده بودم .
سرش را کمی کج کرده و خیره ی چشم هایم شد . پلک نمیزد . شبیه مجسمه های یخی با شکوه ولی ترسناک شده بود. از حالت
همیشگی اش ترسناک تر . وقتی بالاخره پلک زد دست های به سینه زده اش را باز کرد و به کمر زد .
_:برای دعا کردن دیره .
قدمی به سمتم برداشت . قدیم به عقب رفتم پشتم که دیوار را لمس کرد نفسم رفت .
_:میدونی الان چی می تونه نجاتت بده ؟
می لرزیدم ولی نمی خواستم این را ببیند . نمی خواستم لذت شکنجه ی روحم را هم بهش بدهم . سر تکان دادم .
_: برام مهم نیست . چیزی که منو نجات میده اینه که تو از روی زمین محو شی .
پوزخند زد . دستش را از کمرش برداشت و دو قدم بعدی را طی کرد . دکمه ی اول لباسش را باز کرد .
_:اشتباهت همینه . تنها راه نجاتت اینه خودتو به یه شیطان بفروشی .
نفسم بند امد . زانو هایم سست شده بود ولی نمی خواستم ترسم را نشان بدهم . هر چند از نگاه کردن به من همه چیز را می
خواند ولی نمی خواستم خودم را از تک و تا بیاندازم .